Το Δημοτικό Τραγούδι υπήρξε πάντα η έκφραση του πόνου του Ραγιά. Τραγούδι που τον συντρόφευε σ' όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Τραγούδησε τη λεβεντιά, τον ηρωισμό, τη θυσία, τον πόνο, τον καημό την καταστροφή, τη συμφορά! Αποτελούν λοιπόν αξιόλογη πηγή για τον ερευνητή.

Οι βασικοί χοροί είναι ο συρτός, το μπεράτι, ο τσάμικος και ο καλαματιανός.

Ο Συρτός είναι ο πλέον αγαπητός και διαδεδομένος χορός. Χορεύεται σε όλες τις περιστάσεις και έχει αργή ή γρήγορη ρυθμική αγωγή, ανάλογα με τις προτιμήσεις του πρωτοχορευτή, ο οποίος και «παραγγέλνει», «πληρώνει» και χορεύει την παρέα του. Στο χορό αυτό ο χορευτής έχει μεγάλες αυτοσχεδιαστικές δυνατότητες, κάνοντας φιγούρες, τα λεγόμενα «τσαλίμια» (τσακλίμια) ή «καβάδια» («κουτσοκάβαδα»).

Ο Καλαματιανός, είναι ο γνωστός επτάσημος Συρτός χορός. Πιθανότατα η συνήθεια που επικρατούσε να ξεκινάνε τα γλέντια με το κλασσικό Πανελλήνιο τραγούδι «Μαντήλι Καλαματιανό» καθιέρωσε και το όνομα στο συρτό αυτό, αν και στα γλέντια παιζότανε και πολλά άλλα στεριανά Καλαματιανά. Στην πάροδο του χρόνου δημιουργήθηκαν και αρκετά τοπικά τραγούδια και σκοποί πάνω σε αυτό το σκοπό.

Το Μπεράτι είναι ανδρικός και γυναικείος χορός που συναντάται και στην Ήπειρο. Δεν έχει καθορισμένο σχήμα και διακρίνεται για την ελευθερία και την μεγάλη ποικιλία των βημάτων του. Τα βήματα του χορού είναι έξι και χορεύονται τρία δεξιά και τρία αριστερά ή και τα έξι προς τα εμπρός. Εντούτοις ο χορευτής είχε το περιθώριο να αυτοσχεδιάσει με καθίσματα, στροφές, χτυπήματα κλπ.

Ο Tσάμικος είναι ανδρικός χορός, από τους πιο λεβέντικους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Το όνομά του το πήρε από την Τσαμουριά ή Τσάμικο της Ηπείρου. Ανάλογα με την περιοχή, συναντάμε διάφορες μορφές Τσάμικου, με 8, 12, 14 και 16 βήματα. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτός που σέρνει το χορό, χορεύει στον τόπο, αυτοσχεδιάζει δηλαδή, κάνοντας πηδήματα, ψαλίδια, στροφές επιδεικνύοντας έτσι την λεβεντιά του και τις χορευτικές τους ικανότητες.